Aloe Vera: roślina.
Aloes to jedna z tych roślin, które dajemy w prezencie, ale jak o niego dbać i prawidłowo go używać?
Nazwany przez starożytnych Egipcjan „rośliną nieśmiertelności”, aloes jest jedną z odpornych roślin dla tych, którzy nie mają zielonego kciuka.
Jeśli zapomnisz o podlaniu, wytrzyma długo w suchej glebie.
Jak wspomniano na stronie głównej, a także w wielu artykułach dostępnych w Internecie, ma wiele zalet dla zdrowia i urody.
Wykorzystuje się go zatem w przygotowaniu wielu naturalnych środków. Uważaj jednak, jeśli chcesz rozpocząć pielęgnację domową, ponieważ jej świeże liście mogą być niebezpieczne.
Aloe vera jest również rośliną oczyszczającą, zwłaszcza z formaldehydy et benzeny. (te szkodliwe substancje w wielu środkach czyszczących, farbach, klejach czy tekstyliach. Znajdź ich wiele Produkty Forever Living na kup Aloe Vera Forever.
Trochę historii
Ogólna nazwa Aloes pochodzi od starożytnego greckiego ἀλόη pochodzenia drawidyjskiego, przetłumaczonego na łaciński aloes.
Aloes to roślina wieloletnia używana od starożytności w Mezopotamii, w starożytnym Egipcie, a następnie w starożytnej Grecji.
Roślina ta, z której soku używano w farmacji, znana była autorom starożytności grecko-rzymskiej, takim jak Pliniusz Starszy i Dioscorides.
Specyficzny epitet vera pochodzi od łacińskiego vērus, co oznacza „prawdziwy, autentyczny”.
Starożytni Grecy byli zaznajomieni z aloesem, nawet jeśli pierwsze wzmianki były późne.
W latach -484 -425 p.n.e. grecki historyk Herodot stwierdził, że Egipcjanie używali go do balsamowania zwłok.
Najstarszy dokument medyczny, znany jako papirus Ebersa, 1 pne, wymienia aloes jako jedną z roślin leczniczych.
Grecki dokument z III wieku, który wciąż znajduje się w Egipcie w Tebach, papirus Leiden, wyjaśniał użycie aloesu.
Roślina ta była faktycznie stosowana w różnych formułach zalecanych przeciwko robakom, bólom głowy, bólom w klatce piersiowej, oparzeniom, wrzodom i chorobom skóry.
Mówi się, że Arystoteles zachęcał swojego ucznia Aleksandra Wielkiego do założenia kolonii jońskiej na wyspie Socotra u wybrzeży Jemenu, aby mieć dostęp do słynnych kultur aloesu.
W I wieku naszej ery grecki lekarz Dioscorides wskazuje, że w Indiach występuje go obficie, skąd jest eksportowany.
Rośnie również w Arabii, Azji oraz w różnych regionach morskich.
Kilka cywilizacji używało go do zamykania ran i ran poprzez bezpośrednie nakładanie zmiażdżonej rośliny.
Aloe vera nie pochodzi z Indii ani Chin.
Nie jest więc wymieniony w najstarszych farmakopeach tych krajów.
Dopiero po X wieku staje się powszechną rośliną leczniczą w Chinach i XII wieku, że tak naprawdę wchodzi do farmakopei ajurwedyjskiej.
Dlatego w Indiach podstawowe traktaty medyczne nie wspominają o aloesie.
Aloe vera wszedł do medycyny ajurwedyjskiej dopiero w XII wieku i od tego czasu aloes występuje w medycynie ajurwedyjskiej pod sanskrycką nazwą kumāri.
O leczniczych właściwościach rośliny wspominają teksty z XIII wieku lub Bhava Prakasha (klasyka z XV wieku), w której cytuje się aloes jako roślinę przeczyszczającą, orzeźwiającą i gorzką.
Przepisano go wówczas na choroby wątroby i śledziony, guzy wewnętrzne, uporczywy kaszel i oczywiście na choroby skóry.
W Chinach, wbrew temu, co bardzo często można znaleźć w internecie, w artykułach czy tezach aptecznych, najstarsza chińska praca o materia medica (Shennong bencao jing) nie wspomina o aloesie.
Dopiero w XVIII wieku został sprowadzony drogą morską do prowincji Kanton, a następnie rozproszył się po całych Chinach.
Pierwsze wzmianki znajdują się w Yaoxinglun i Bencao Shiyi, dwóch farmakopeach dynastii Tang (618-907).
Dzięki swojemu tajemniczemu pochodzeniu przypisywano mu wspaniałe właściwości. Uznano to za panaceum.
Materia Medica z okresu Kaibao (973) podaje po raz pierwszy szczegółowe studium jej właściwości: „zimny, gorzki, oczyszcza jelita, usuwa ogień z wątroby”.
Od tego czasu aloes stał się rośliną leczniczą w pełni zasymilowaną z chińską farmakopeą.
Zachodni chrześcijanie odkryli zalety aloesu podczas swoich wypraw krzyżowych.
Rzeczywiście, ich przeciwnicy uważają tę roślinę za środek zaradczy par excellence.
Aloes był następnie importowany do Afryki Północnej i Hiszpanii, następnie do Indii Zachodnich, a następnie do Ameryki w XVI wieku.
Uprawa aloesu rozprzestrzeniła się bardzo szybko we wszystkich strefach tropikalnych, subtropikalnych i ciepłych strefach umiarkowanych.
Chistophe Colomb zabrał go do leczenia i ochrony marynarzy przed chorobami, zwłaszcza szkorbutem i skutkami niedożywienia. Aloe Vera nazywano „lekarzem doniczkowym”.
Jak korzystać z dobrodziejstw aloesu w naszych czasach?
Nie jest łatwo utrzymać wszystkie aktywne składniki tej rośliny.
Rzeczywiście, wiele składników, takich jak enzymy, nie wspiera większości zabiegów stabilizacyjnych stosowanych w żywności lub kosmetykach. (konserwanty, sterylizacja itp.)
Zakład miał odnieść sukces w zachowaniu dobrodziejstw tej rośliny, aby były one dostępne na całym świecie.
Pierwsza firma, która opanowała taki proces, jest obecna w ponad 150 krajach na całym świecie i od ponad 40 lat zajmuje wiodącą pozycję w produkcji wyrobów z aloesu.